Wij zijn er voor de mensen in de stad

We zijn er voor de mensen in onze stad

In elk corporatiekantoor zou een foto moeten hangen waarop krotten te zien zijn uit de tijd dat woningcorporaties jaren geleden werden opgericht. Voor de arme en minder bedeelde mensen op die foto zetten we ons toen elke dag in. Gelukkig zijn de omstandigheden niet meer zo erbarmelijk als een eeuw geleden. Toch verbeeldt deze foto voor mij nog steeds de urgentie van ons werk.

Gaat het echt goed?

Nog geen twee jaar werk ik als bestuursvoorzitter van Staedion en vaak hoor ik dat het best goed gaat in de sector, de volkshuisvesting staat weer op de kaart. Gaat het echt goed? Iedereen heeft volgens de Grondwet recht op een fatsoenlijke woning. In de regio Haaglanden staan 165.000 woningzoekenden op de wachtlijst. Onze gemeente alleen al telt naar schatting 4.500 daklozen. Veel inwoners hebben extra zorg nodig. Kunnen we tevreden zijn met hoe het gaat?

Vergezicht nodig

Minister Hugo de Jonge voor Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening pakt de woningcrisis aan. En dat is te prijzen. De Nationale Prestatieafspraken gaan echter vooral over aantallen: 900.000 woningen erbij in 2050. De regionale woondeals – een uitwerking van die afspraken – gaan over te behalen doelen en KPI’s, maar níet over mensen. De woningmarkt heeft naast doen ook een vergezicht nodig: waar staan we over tien jaar, wat hebben onze inwoners nodig, en vooral de mensen die het niet op eigen kracht redden?

Gezamenlijke aanpak

In onze stad werken we aan een woonvisie, waarin die vragen wél aan de orde komen. De gemeente maakt een rondje langs alle (maatschappelijke) partners in de stad om samen die visie vast te stellen. Den Haag - volgens mij de meest gesegregeerde stad in Nederland - heeft een visie nodig die alle domeinen in de stad overstijgt en die onze inwoners perspectief biedt. Alles hangt met elkaar samen: wonen, zorg, veiligheid, onderwijs, arbeidsmarkt en mobiliteit. We zijn samen verantwoordelijk voor de mensen in onze stad, die niet geheel zelfredzaam zijn. Alleen als we samen die urgentie voelen - en verder kijken dan onze eigen ambities - komen we verder.

De paden op en lanen in. Lees ‘coalities vormen heet dat’

Hoe? We kunnen in deze tijd niet wachten tot de gemeente de woonvisie heeft vastgesteld. We moeten de paden op en de lanen in. Je hebt, of je nu een private of publieke partij bent, de verantwoordelijkheid voor je omgeving. Naast dat we de handschoen hebben opgepakt in de Haagse wijken Dreven, Gaarden en Zichten met ruim 3.000 extra woningen hebben we parallel op ons initiatief de krachten gebundeld rond knooppunt Moerwijk. Allemaal onderdeel van de stad in een stad: Den Haag Zuidwest.

Wetende dat dit één van de armste wijken van Nederland is, ontwikkelen we plannen voor nog eens 3.000 woningen met alle bijhorende voorzieningen van allerlei aard en omvang. Maar dat alleen helpt de wijk en de mensen niet vooruit. Veel energie steken we in ons netwerk met al onze partners: van zorginstellingen tot onderwijs, van NS tot politie, van projectontwikkelaars tot Haagse werkgever. De uitkomsten van die gesprekken - met concrete visie en ideeën - bieden we aan de gemeente aan. We willen niet alleen naar de gemeente kijken en wijzen, maar de gemeente juist helpen ‘van onderop’.

Niet afwachten

Al eerder maakten we samen met alle partners in wonen en zorg de gemeente duidelijk dat een gedeelde visie in de stad en regio (net als inwoners, zijn zorginstellingen niet aan gemeentegrenzen gebonden) nodig is. In aanloop naar de formatie van het nieuwe Haagse college vorig jaar hielden wij eensgezind een pleidooi voor een woonzorgvisie. Zoals gezegd moeten we verder kijken dan alleen het aantal te bouwen woningen. Wonen en zorg zijn geen gescheiden werelden. Steeds meer huurders in onze stad hebben enige vorm van hulp en zorg nodig.

Als initiatiefnemer vanuit Staedion ondertekende ik de brief, mede namens alle 24 andere maatschappelijke organisaties in de stad. Daarin schuilt voor mij de kracht van samenwerking. Niet afwachten, maar samen in actie komen en je in een dergelijke functie ook verantwoordelijk voelen.

Alleen redden we het niet

De urgentie in mijn werk voel ik elke dag. Doen we waar we ruim honderd jaar geleden voor zijn opgericht? Samen, nu doen (en niet weer een onderzoek starten of format vullen). Alleen redden we het niet. Zo simpel is het. Ik roep iedereen op mee te doen en te handelen en zo onze gedeelde verantwoordelijkheid voor onze stad te nemen. Net even dat tandje extra te zetten en verder te kijken dan de eigen belangen. Voor de daklozen, de woningzoekenden, de huurders die een extra tandje erbij nodig hebben. Wonen gaat over mensen immers.

Gijsbert van Herk