Passie in de Pasteurstraat

Mogen we weten hoe oud u bent?

“Ja hoor, ik ben 78.”

Echt waar? Dat zou je niet zeggen, u lijkt veel jonger!

“Haha! Dat komt door de voetballerij en alle andere dingen die ik doe. Tot mijn 35e heb ik gevoetbald bij HVV Laakkwartier en daarna ben ik 20 jaar secretaris van het bestuur geweest. Dat is heel veel werk met 600 voetballende leden, maar ook ontzettend leuk. Ik heb ook in Moerwijk gewoond. Toen mijn zoon daar naar school ging, ben ik voorzitter van de Montessori-vereniging geworden. Dat ben ik 25 jaar gebleven. Ik vind het leuk om dingen te regelen.”

U hebt lang in Laak gewoond en er ook weer teruggekomen.

“Ja, uiteindelijk wel. Mijn vader had een taxibedrijf in Zonneoord, maar ik ging altijd naar voetbal kijken in Laakkwartier, en ik heb gespeeld bij de Ooievaars. Later verhuisde ik dus naar Moerwijk, maar daarna ben ik weer naar Laak gekomen, in een straatje hier tegenover. Toen het niet meer ging met de tuin en het traplopen, wilde ik heel graag in deze flat wonen. Via de voetballerij kende ik veel mensen, ook in dit complex, en ik was heel blij toen ik hier in 2014 met mijn vrouw naartoe kon verhuizen. Ik heb er geen dag spijt van gehad.”

Wat bevalt u zo goed?

“Het is een prachtig complex. Vooral aan de achterkant is het mooi, met een tuin en een terras. En hierachter zit een grote basisschool met een speelplaats. Sommigen doen de deur dicht als de kinderen buiten zijn, maar ik vind het juist gezellig. Dan zet ik een stoeltje op de galerij, pilsje erbij, hartstikke leuk. Het complex is zo’n 30 jaar oud en is goed onderhouden en geïsoleerd. We hebben zelfs zonnepanelen, helemaal van deze tijd.”

Bent u hier ook actief geworden als bestuurslid?

“Ja, natuurlijk! Ik ben meteen gevraagd voor de bewonerscommissie en voor de evenementencommissie doe ik de contacten met de gemeente. De dames van de evenementencommissie, onder anderen mijn vrouw Henny, schenken in het weekend ook altijd koffie. Met support van Staedion runnen we de koffiekamer en met subsidie kunnen activiteiten organiseren. Tot corona deden we van alles. Sjoelen, koken en barbecueën in de tuin, haringparty’s… Nu gaan alleen de crea en het koffiedrinken ’s ochtends nog door. Normaal staat deze koffiekamer helemaal vol tafels en stoelen, maar nu mogen er nog maar 15 mensen komen. Vandaar al die opgestapelde stoelen hier.”

Is dat niet moeilijk voor de bewoners?

“Ja, heel erg. Veel mensen wonen alleen, het sociale gebeuren hier is ontzettend belangrijk voor ze. Nu moeten ze in hun eentje op de galerij gaan zitten om afstand te houden. Maar het kán niet anders, we houden ons streng aan de regels. Het zijn allemaal ouderen, hè. Een kwetsbare groep.”

Maakt het dat lastig om contacten te houden?

“Dat merk je wel, ja. Maar dat is niet het enige. Er wonen ook steeds meer mensen die de taal niet goed spreken en daar heb je dan geen contact mee. Dat vind ik echt jammer. Ze komen ook niet vaak naar de activiteiten. Sommigen hebben ook gewoontes die niet goed passen. Er zijn bijvoorbeeld mensen die lappen voor hun raam hangen, waar andere bewoners zich aan ergeren. Bij de voetbalclub is dat heel anders, jongeren vinden het heel gewoon dat iedereen een andere achtergrond heeft. Daar gaat het vanzelf. Niemand maakt er een punt van. De club krijgt er zelfs pluimen voor van de gemeente, we zijn een voorbeeld. Maar mensen op leeftijd vinden het moeilijker om daarmee om te gaan. Misschien dat het na corona beter gaat, als iedereen weer contact zoekt. Als we hier weer 40 stoelen mogen neerzetten in plaats van 15. Dat zou heel leuk zijn.”