Hoera aan de Hengelolaan: van 54 traptreden naar 6

“Al 45 jaar woonden we met ontzettend veel plezier hierboven op de vierde verdieping,” begint Irene. “Maar een paar jaar geleden werd ik aangereden met de scooter en scheurde mijn achillespees. Dat is nooit meer goed gekomen en daardoor is traplopen echt een probleem. Elke dag een paar keer 54 treden op en af, dat gaat je niet in de kouwe kleren zitten. Maar verhuizen valt ook niet mee.” Haar man Hans schudt zijn hoofd. “We hebben wel rondgekeken, ook in het Westland, maar nee.” 

Begrip

Het stel had in de buurt al vaker benedenwoningen leeg zien komen. Die kwamen nooit in de Woonkrant, want ze werden meteen geclaimd, zegt Irene. “We stonden al 16 jaar ingeschreven voor een benedenwoning. Toen de buurman helemaal beneden vertelde dat hij ging trouwen en zou verhuizen, heb ik meteen Staedion gebeld en gevraagd: zijn flat komt leeg, mogen wij daarin? Degene die ik aan de lijn kreeg, zei dat ze niks kon beloven, maar ze ging het navragen. Een week later werd ik terug gebeld: het kon! Ze hadden begrip voor ons. We waren hartstikke blij.”

Al 36 jaar dezelfde buren

Ze zitten nu ruim een maand in de flat beneden. Hans vertelt: “We hebben het precies zo ingericht als boven. Alles op dezelfde plek. Alleen hebben we een kamertje minder, want op die plek zit hier beneden de achteruitgang.”
Irene straalt. “Het is zo fijn! Ik was bang om m’n huisje uit te moeten, maar nu zijn we in ons oude vertrouwde portiek gebleven waar onze buren ook al 36 jaar wonen en een andere buur 11 jaar. We hebben zo’n fijn portiek, met iedereen hebben we goed contact. Het is ook heerlijk dat we dicht bij alle voorzieningen zijn blijven wonen. De winkels zitten om de hoek.”
 

Altijd wat te zien

Gelukkig hoeven ze niet te wennen aan een nieuwe buurt en is het huis bijna hetzelfde. Maar tóch is het anders, zeggen ze. “De geluiden zijn niet hetzelfde, nu hebben we bijvoorbeeld bovenburen,” zegt Hans. Irene knikt en vult aan: “Maar de meeuwen hoor je veel minder. En voorheen keek je overal overheen, maar nu zien we mensen voorbij lopen op straat. Dat vind ik heel gezellig, zeker als het bekenden zijn die naar ons zwaaien. Er is altijd wat te zien.”
Hans kan nóg wel een paar voordelen noemen: “Ik hoef nu maar een paar treden af naar de kelderbox, waar al mijn gereedschap ligt. Want ja, ik ben een klusser.” Irene voegt toe: “En niet meer met de boodschappen sjouwen, heerlijk!”

Eindelijk weer een hond

Wat nu ook weer kan, is nadenken over een nieuwe hond. “We hebben altijd een Duitse herder gehad,” zegt Hans. “Na onze vierde wilden we daar niet meer aan beginnen, want een jonge herder moet je het eerste halfjaar de trap op en af dragen, anders krijgt-ie problemen met de heupen. Dat kon echt niet meer naar de vierde verdieping.” 
Irene ziet het al voor zich: “Nu we alleen nog een trappetje van 6 treden hebben, is dat goed te doen. Zelfs ik kan hem dan uitlaten. Ja, dan voelen we ons hier nóg meer thuis.”