Een natuurlijk plekje aan de Paganinistraat

“Gisteren zag ik hier nog zo’n grote bidsprinkhaan!” zegt Els van der Steen, en duidt met haar vingers het flinke formaat aan. “En vanochtend een kikker. Er leeft hier van alles.” De tuin is in juli aangelegd en is nu al een weelde van planten en bloemen waar mens en dier van genieten. “Het groeit allemaal als kool,” zegt Els opgetogen. 

Bloemblaadjes in de sla

Voorheen werd een deel van deze tuin gebruikt door een hovenier die er een potje van maakte, en een ander stuk werd verzorgd door een buurvrouw die het niet meer kon bolwerken. “De hovenier stapelde hier allemaal troep op. Daar klaagden de buren ook over. Toen heb ik voorgesteld om er een mooie tuin van te maken. Staedion heeft van alles geplant en ik heb zelf ook planten neergezet. En er komt allerlei moois vanzelf op.”

Het is een kleurrijke en geurende tuin. Els wijst: “Kijk, dat is komkommerkruid, ofwel blauwe bernagie. Als je daar wat van in water doet en dat opdrinkt, krijg je een helder hoofd. En zie je die goudsbloemen? De bloemblaadjes daarvan zijn lekker in de sla.” 

Stiltetuin voor een kopje thee

Els is dolblij met het stukje groen. “Hier kan de natuur zijn gang gaan. Er is al zo veel kabaal overal, ik zou het fijn vinden als dit een stiltetuin wordt waar iedereen rustig kan zitten met een kopje thee. Al mijn leven lang ben ik bezig met de kracht van bloemen en kruiden. Ik had graag een moestuintje gewild bij de Mozartlaan, maar daarvoor werd ik uitgeloot. Toen besloot ik om van deze tuin iets moois voor de buurt te maken.”

Spannende combinatie

Al is het een natuurtuin, onderhoud is altijd nodig. Els: “Samen met een vriendin die vlakbij woont doe ik hier veel. Ik heb een haspel gekocht zodat ik kan sproeien, en ik probeer het bij te houden. Het is spannend, een combinatie van vaste planten en natuur. Kijk, die akkerwinde slingert zich overal doorheen, die moet ik echt in toom houden. Het is veel werk, dus het zou fijn zijn als er nog een paar mensen uit de buurt meedoen.”

Els vindt het jammer dat in de aanloop naar de aanleg een paar bomen zijn gesneuveld. “Die hebben ze zomaar gerooid, daar is niet over nagedacht. De duurzame gedachte is nog niet overal doorgedrongen. Nu is het heel heet op het plaatsje. Het zou fijn zijn als er een pergola komt voor beschutting tegen de zon.”

Gras met een tijgerhuidje

Een eindje verderop klinkt een stem: “Hallo Els!” Het is buurvrouw Cecilia, die hier 25 jaar woont en vroeger een deel van de tuin onderhield. Ze komt er gezellig bij en vertelt: “Als ik uit mijn werk kwam, vond ik het heerlijk om in de tuin te werken. Dat deed ik samen met een andere buurvrouw, totdat zij ziek werd. Nu kan ik het zelf ook niet meer, want mijn knieën zijn kapot. Ik ben blij dat de tuin weer terug is. Hij ziet er leuk uit.” Els laat haar een uitschietende graspluim zien: “Kijk hoe mooi dit gras is doorgeschoten!” Cecilia zegt: “Ik noem het tijgerhuidje, omdat het van die vlekjes heeft, maar ik weet niet hoe het eigenlijk heet.”

Mensen zonder tuin

Net als Els hoopt ook Cecilia dat er meer buren van de tuin komen genieten. “Vooral de mensen die boven wonen en geen eigen tuin hebben. Ze moeten de weg nog even vinden, denk ik,” zegt Cecilia. Els knikt. “Ik ben in elk geval blij dankbaar voor al het levende groen dat mij in deze enerverende tijden steeds weer in balans brengt. En zoals gezegd: iemand die af en toe meewerkt is welkom.”