100-jarige Albertje: “Hier weg? Geen denken aan!”

Het is een drukte van belang in de versierde huiskamer van Albertje en Ton. Behalve medewerkers van Staedion zijn ook haar dochter Annie en schoonzoon, haar kleindochter Melissa met haar man én haar achterkleinkind Valentijn op bezoek. De 4 generaties compleet. Maar 100 worden is ook bijzonder. “Morgen komt burgemeester Van Zanen!” zegt Melissa.

Woningnood

Met 100 jaar is er veel om op terug te kijken. Albertje vertelt: “Ik ben opgegroeid op een Drentse boerderij. Maar mijn vader was arbeider en trok daarheen waar wat te verdienen was. Zo hebben we ook in Noord-Holland, Limburg en Overijssel gewoond.” Na de oorlog ging Albertje inwonen bij haar schoonouders, want de woningnood was enorm. Ton zegt: “Je kreeg pas een huis als je 2 kinderen had. We hebben in ditzelfde blok nog met 3 kinderen in een 3-kamerwoning gewoond, totdat deze 4-kamerwoning vrijkwam. Wij boften, want de buren woonden met 8 kinderen in zo’n zelfde woning.”

Verknocht

Albertje woont dus al 73 jaar in het complex en is daarmee degene die er het langst woont. Ze is dan ook verknocht aan haar huis, waar ze met een traplift kan komen, want lopen gaat moeilijk. Zou ze niet liever naar de begane grond verhuizen? “Geen denken aan! Ik wil hier voor geen goud weg. In coronatijd is deze flat gerenoveerd. In die tijd heb ik een paar maanden in een huisje op Camping Ockenburg gezeten. Prima geregeld. Maar ik was blij dat ik weer naar mijn eigen huis kon. Ik woon hier geweldig.” 

Reclame van Calvé

Dat ze zo geniet van die plek, komt doordat ze ermee vergroeid is. Lachend zegt Ton: “Haar wortels gaan dwars door alle verdiepingen hieronder de grond in.” Albertje knikt en vertelt: “Vroeger was dit het einde van Loosduinen, alles was tuinderij. De boten voeren voorbij vanuit het Westland, en over de kassen heen kon je de reclame van Calvé in Delft zien branden. De koeien liepen door de straat en er reed nog een stoomtrein. Daarna heb ik alles hier omheen gebouwd zien worden.” 

Helder koppie

100 jaar worden is een feestje waard, maar 100 jaar zíjn is niet altijd even fijn, zegt Albertje. “Dat je achteruitgaat, dat vind ik moeilijk te aanvaarden. Ik deed altijd alles zelf en werkte hard, maar nu heb ik overal hulp bij nodig. Soms zeg ik: ik kan beter naar een tehuis. Maar dan zegt iedereen: nee hoor, dat gebeurt niet!” Haar familie wil haar graag in de buurt houden. “De meeste van mijn kinderen wonen vlakbij, en mijn kleindochter woont dáár.” Ze wijst naar een straat waar ze op uitkijkt. “Ik kan altijd een beroep op ze doen, dat is fijn. En Ton is wat jonger dan ik en hij helpt me ook met alles. Het is jammer dat het lijf niet meer zo wil, maar het koppie is nog helder, hoor!”